Bud Shank

Bud Shank, geboren als Clifford Everett Shank, was een Amerikaanse jazzmuzikant (saxofoon, fluit). Leerde vanaf tienjarige leeftijd klarinet en vanaf veertienjarige leeftijd saxofoon spelen. Na zijn studie op een college in North Carolina ging hij in 1947 naar de Amerikaanse westkust en speelde hij vervolgens tot 1948 op de tenorsaxofoon bij Charlie Barnet. Vervolgens was hij tussen 1950 en 1951 werkzaam bij Stan Kenton, waar hij een vroege solo opnam op de jazzfluit. Na zijn militaire diensttijd nam hij in 1953 op met Gerry Mulligans tentet. Bij Shorty Rogers kreeg hij onderricht in compositie. Tussen 1953 en 1956 was hij vast lid van de Lighthouse All Stars en was hij betrokken bij diens opnamen met Chet Baker en Miles Davis. Vervolgens leidde hij zijn eigen kwartet. Hij trad ook op met Shorty Rogers, Pete Rugolo, Teddy Charles en June Christy. Hij speelde met Bob Cooper ook op het conceptalbum Flute and Oboe. Met Shelly Manne en Maynard Ferguson werkten de beide blazers in 1957 een Europese tournee af, waar ze speelden met Attila Zoller, Albert Mangelsdorff en Gary Peacock. Vanaf midden jaren zestig verdiende hij zijn geld als studiomuzikant en filmcomponist, nam hij ook albums op met Braziliaanse en easy listening muziek, waaronder met Sergio Mendes, en speelde hij de fluitsolo op California Dreamin’ van The Mamas & The Papas. In 1974 formeerde hij met Ray Brown, Jeff Hamilton en Laurindo Almeida The L.A. 4, waarmee hij meer dan een decennium optrad. Midden jaren negentig ging hij met Shorty Rogers op een Europese tournee, met wie hij ook in 1991 de Lighthouse All Stars in ere herstelde. Shank was ook betrokken bij muzikale crossovers en speelde al in 1962 met Ravi Shankar en later met de Japanse kotospeler Kimio Eto. Bij zijn multimedia opvoering Lost Cathedral was ook Jay Clayton betrokken. Hoewel Shank tijdens de jaren vijftig in Europa als altsaxofonist veel waardering kreeg, had hij toentertijd zijn waarschijnlijk belangrijkste bijdrage geleverd als fluitist. Zijn frazering, zijn uitdrukkingsvermogen en zijn soepele klank op het instrument zijn vooral in de cooljazz context opmerkelijk. In 1986 stopte hij echter met dit instrument. Was hij tijdens de jaren vijftig op de saxofoon een ideale typische vertegenwoordiger van de slanke westkust klank, maar werd zijn sound sinds de jaren tachtig gekenmerkt door ruwere en vollere klanken. In de laatste jaren speelde hij ook met jongere muzikanten zoals Lewis Nash en Cyrus Chestnut. In 2005 formeerde hij de Bud Shank Big Band en in 2007 bracht hij met pianist Bill Mays het album Beyond The Red Door uit. Nog in 2009 nam hij in San Diego een nieuw album op. Shank is in 2009 overleden.