De muziek op Extricate is een rauwe sound verpakt in een soort van dansbaar jasje: lichtvoetig met een sarcastische ondertoon. En mede door het vioolwerk en een dwarsfluit in een aantal nummers, dat vooral energiek is. Goed te verwerken en zeer toegankelijk. Extricate was het twaalfde album van The Fall. De band heeft vierendertig albums uitgebracht, meer dan vijftig singles, en ongeveer vijftig live en compilatiealbums. Bandleider Mark E. Smith, die tot zijn dood in 2018 het enige constante lid van The Fall was en getrouwd met zijn achtergrondzangeres en gitariste, Brix Smith, maar vlak voor dit album van haar was gescheiden, laat op dit post-punk album horen, dat dat blijkbaar een hoop inspiratie opleverde. Het hele album is zeer de moeite waard. Smith’s stem is een prettige combinatie van verveling, verlossing en zelfreflectie. Chicago Now, I’m Frank (een ode aan Frank Zappa), Bill Is Dead (wat me aan Lou Reed doet denken) zijn voor mij de hoogtepunten. Er staan twee Monks covers op, Black Monk Theme Part 1 en Black Monk Theme Part 2 (ik heb de 2007 reissue met een tweede CD waarop BBC Radio 1 opnames zijn te horen van John Peel, die maar liefst vierentwintig sessies met The Fall zou doen). Opgenomen in Southern Studios (AT 1760 – The Jesus and Mary Chain) en Swanyard Studios in Londen, The Manor Studio (AT 1760 – Mike Oldfield, Hatfield and the North, Paul Weller) in Shipton-on-Cherwell en Wool Hall (AT 1760 – Van Morrison & Linda Gail Lewis, Tears For Fears) in Somerset, geproduceerd door Craig Leon, Adrian Sherwood, Coldcut en Mark E. Smith en oorspronkelijk uitgebracht door Fontana Records.
