Ik heb altijd een zwak gehad voor Elvis Costello (net als voor Joe Jackson). De man is altijd zeer creatief geweest. Zijn kwaliteiten als muzikant en componist kun je zolangzamerhand wel vergelijken met artiesten als Tom Waits, Dylan, Paul McCartney, Neil Young en Van Morrison. Maar dat is mijn persoonlijke mening uiteraard. Ik heb hem in ieder geval hoog zitten. Of het nu zijn soloalbums zijn, of die met The Attractions, The Imposters, The Brodsky Quartet, of een album met nummers van Burt Bacharach; het oeuvre van Costello, ook als producer, en zijn vele samenwerkingen met andere artiesten is ongeevenaard (The New Basement Tapes). Zijn discografie bestaat inmiddels uit tweeendertig studioalbums. Op The Boy Named If klinkt Costello zeer gedreven, alsof hij zijn jeugd als angry young man weer herontdekt heeft. Samen met Pete Thomas (The Attractions) op drums, Steve Nieve (The Attractions) op toetsen, en Davey Faragher op bas. Het openingsnummer Farewell, OK had hij zelfs in de jaren tachtig kunnen maken. Dat is ouderwets goed naar mijn smaak. Net als al die andere nummers als The Death Of Magic Thinking, Paint The Red Rose Blue, Trick Out The Truth en Mr. Crescent. Costello beheerst het maken van mooie muziek op zijn zevenenzestigste nog steeds, en je kunt er niets anders van zijn dan onder de indruk. Ja, met dit album blijkt dat Costello er nog steeds toe doet. En dat op die leeftijd. Zelfs na bijvoorbeeld My Aim Is True (1977), This Year’s Model (1978), Armed Forces (1979), Punch The Clock (1983) en Spike (1989), is Costello in staat om dit te maken. Indrukwekkend! Is op 14 januari uitgebracht door EMI.
