(602) Roger Waters – Amused To Death
Ik heb vijf CD’s van Waters. The Wall: Live In Berlin, In The Flesh, Amused To Death, The Pros And Cons Of Hitch Hiking en Music From The Body. Music From The Body is een soundtrack en The Wall: Live In Berlin en In The Flesh zijn twee livealbums. De keuze heb ik dus alleen gemaakt tussen de twee albums The Pros And Cons of Hitch Hiking en Amused To Death. En ja, Amused To Death vind ik dus beter. Maar The Pros And Cons Of Hitch Hiking, uitgebracht in 1984, een jaar na The Final Cut van Pink Floyd, is ook een goed album, naar mijn smaak ook beter dan The Final Cut (vind ik het slechtste Floyd album). Er staan best wel een aantal goede nummers op The Pros And Cons, maar het hele album is een beetje te fragmentarish naar mijn smaak, vergeleken met Amused To Death tenminste. Go Fishing heeft een heerlijke sax, Clapton speelt op een aantal nummers mee. For The First Time is prachtig en geeft me kippenvel. Eigenlijk doen beide albums niet echt heel veel voor elkaar onder. Maar Amused To Death, met in plaats van Clapton Jeff Beck op gitaar, is meer een geheel, en heeft voor mij gewoon veel meer kippenvel momenten. The Ballad Of Bill Hubbard, What God Wants part 1, (met het aanstekelijke what God wants God Gets) Perfect Sense part 1, The Bravery Of Being Out Of Range, Too Much Rope. Op een bepaalde manier geeft het album me ook een soort van troost, hoe cynisch Waters ook altijd is. Je moet het geduld hebben om er naar te leren luisteren, dan komen er mooie dingen door naar boven, en vooral ook omdat alles zo perfect is geproduceerd in Q Sound. Het is een aanklacht tegen oorlog, religie, tegen onrecht, tegen de massamedia. Watching TV, Late Home Tonight. Ach ja. We zijn bereid om ons zelf te vernietigen. En we zijn in staat om daar zelf vermakelijk over te doen. Amused To Death is een klassiek album wat mij betreft. Als je The Pros And Cons kunt vergelijken met The Final Cut, moet je Amused To Death vergelijken met The Wall.