Big Science is een wonderbaarlijk geheel. Laurie Anderson is op dit album een compleet rustpunt, en een rots in de branding. Het staat vol met creatieve ingevingen. Het is art pop (AT 1760 – David Sylvian, Kate Bush, Benjamin Clementine, St. Vincent, Field Music, Fiona Apple) met veel momenten van spitsvondigheden. Natuurlijk springt O Superman er bovenuit (is net zo’n magnum opus als Bohemian Rhapsody van Queen als je het aan mij vraagt), maar ook Example #22 en Walking & Falling zijn mooie voorbeelden van muziek dat me in de jaren tachtig wist te boeien. Alleen Sweaters vind ik persoonlijk niets. Dat is alleen maar een krampachtige experimentele poging om alleen maar arty te doen. Maar de rest van het album is zeer geslaagd. Visueel ingestelde kunst met de kracht van de herhaling, zoals je bijvoorbeeld bij Phillip Glass ook hoort. Big Science is een album dat overkomt als een muzikaal hoorspel, als een geluidscollage, als een droom dat op muziek is gezet, met jawel het gebruik van een vocoder. Je moet er een aantal keren naar luisteren wil je er voor vallen. Big Science is een potret van de westerse samenleving met veel satire klinish en afstandelijk gezien in de ogen van Anderson. Het is beslist een van mijn favoriete albums. Het was muziek dat uit de toekomst kwam. En wat mij betreft een klassiek album. Met O Superman als een brilliant nummer.
