Robben Ford – Pure (2021)

Robben Ford is een van de beste en meest gevraagde gitaristen ter wereld. Dat moet je wel concluderen. Zijn eerste album gaat alweer terug naar 1976. De man kan werkelijk alles. Als kind van ouders die zelf muzikanten waren (hij speelde samen met zijn broers in de Charles Ford Blues Band), heeft hij in het verleden inmiddels met zo’n beetje iedereen wel eens gespeeld. Zoals met Miles Davis, Jimmy Witherspoon, Walter Trout, Brownie McGhee, George Harrison, Joni Mitchell, Bob Dylan en Charlie Musselwhite. Pure bevat negen zelf geschreven instrumentale nummers en is een combinatie van jazz, blues en rock. Voor mensen die van gitaarmuziek houden is dit een zeer afwisselend album. Een van de mooiste nummers is Blues For Lonnie Johnson, een slowblues nummer dat een ode is aan een andere grote gitarist. In het titelnummer Pure doet zijn spel denken aan Joe Santriani, en in White Rock Beer… 8cents een beetje aan dat van Stevie Ray Vaughan, terwijl dat hele hele nummer ook vooral door het blaaswerk zo’n lekker typisch jaren zestig stax geluid heeft (Green Onions van Booker T & The MG’s). Ford is wel zeker een gitarist met een eigen geluid, al klinkt het hier en daar misschien wel een beetje te tam. Neemt echter niet weg dat dit gewoon een goed gitaaralbum is van verschillende stijlen door het hele album heen. Uitgebracht door Ear Music, dat dit jaar ook al een album van een nog grotere gitaargigant uitbrachten, namelijk die van Ritchie Blackmore’s Blackmore’s Night: Nature’s Light. Maar ik denk dat ik deze van Ford echter beter vind.